Ik kan weer voluit lachen… (persoonlijke post).

Vrijdag 3 mei 2019, we zijn net teruggekomen van een heerlijke vakantie met ons gezin. Robert moest een late dienst werken dus ik was thuis met onze dochters. Nog een beetje in de vakantiestemming eten de meiden een patatje op de bank voor de tv. Daarna eet ik aan onze hoge bartafel. Courgetti met vega balletjes in tomatensaus. Terwijl onze jongste met haar vriendinnetje naast me komt staan om wat te vragen, neem ik een te grote hap van zo’n vega balletje en zonder grondig te kauwen, slik ik deze door. Althans dat probeer ik. Ik voel dat het balletje in mijn keel blijft hangen en mijn luchtpijp dichtdrukt. Ik voel dat ik licht in mijn hoofd word, zeg iets tegen Mila en doe mijn armen in de lucht in een poging zuurstof te krijgen.

Het eerstvolgende wat ik me herinner is dat ik bijkom op de grond. Terwijl de schoonmoeder/oppas van mijn vriendin en buurvrouw van 2 huizen verder over me heen buigt en er nog veel meer mensen in mijn huiskamer staan. Ik kan het niet goed zien, want ik ben in mijn val mijn bril verloren. De vloer zit vol tomatensaus. M’n mooie Wedgwoodbord ligt in stukken.

En als ik met mijn tong in mijn mond voel, voel ik dat het niet goed zit. Helemaal niet goed zit. Er is een stuk van mijn voortand af, mijn achterste kies links is afgebrokkeld en mijn rechter boven kies lijkt gespleten. Nee! Niet mijn gebit! Ik heb al niet veel geluk met mijn gebit maar het ziet er wel altijd keurig uit. En dat vind ik belangrijk!

Iemand belt mijn moeder want er is hulp nodig. Zij is bij mijn zusje Karin en Karin besluit mijn kant op te komen terwijl mijn moeder bij m’n nichtje blijft. Karin neemt zodra ze aankomt de touwtjes in handen en belt de dokterspost voor overleg. Ze besluiten dat ik moet komen (uiteraard) en Karin en mijn overbuurvrouw Anita gaan met mij mee. Karin stuurt en Anita let op mij. Bij de dokterspost ben ik vrij snel aan de beurt en word ik gecontroleerd. Hersenschudding sowieso. En omdat ik vol op mijn schouder ben beland en deze flink pijn doet, wordt besloten dat ik naar het ziekenhuis moet voor een foto van mijn schouder. Karin neemt ook contact op met de dienstdoende tandarts en regelt dat we mogen komen zodra we klaar zijn in het ziekenhuis.

In het LUMC wordt er een foto gemaakt van mijn arm/schouder en daar blijkt niets beschadigd te zijn. Tenminste, het is flink gekneusd maar geen botbreuk of iets anders naars. We zetten Anita af bij mijn huis zodat ze even bij de kinderen kan gaan zitten, die maken zich ook zorgen om mama.

Door naar de tandarts. Bij de praktijk aangekomen doet de assistente open. Het is dan al een uur of 10. Denk ik. De tandarts woont niet vlakbij de praktijk, dus ze is speciaal voor mij naar Rijnsburg gereden. Ik voel me schuldig. Maar ze is totaal niet boos, dit is spoed. En ze ziet mijn pijn en mijn verdriet om mijn gebit. De linkerkies kan ze repareren (deze is inmiddels vervangen door een kroon, de schade bleek na een paar maanden toch te heftig). Mijn voortand kan ze ook weer fixen en daar zie je niets meer van. Voor mijn rechterkies heeft ze minder goed nieuws. Deze is tot op de wortel doormidden gespleten. Ze heeft 2 opties. Optie 1: repareren maar met de aantekening dat de kies het waarschijnlijk niet gaat houden en er alsnog uit moet. Optie 2: de kies wordt nu direct getrokken. Ik kies voor optie 2 en ze gaat aan de slag. Met veel moeite weet ze de kies in twee delen te trekken, de wortel zat er stevig in. Met een paar hechtingen in de wond mag ik naar huis.

Thuis praten we na. En dan hoor ik wat er allemaal gebeurd is. Dat mijn dochtertje dacht dat ik een hartaanval kreeg. Dat ik niets meer zei. En niet mijn handen in de lucht deed. Maar dat ik gewoon omviel. Van een barstoel. Met mijn gezicht op tafel (waarschijnlijk). En daarbij de tafel (die echt loodzwaar is) een eind heb verschoven. De kinderen in paniek naar buiten zijn gerend om hulp te halen. Een dame die haar hondje aan het uitlaten was direct naar binnen is gesprint. De overbuurman door Anita werd gestuurd want die zag de meiden in paniek naar buiten komen. De oma van Mila’s vriendinnetje die snel ter plaatse was en nadat wij vertrokken mijn kindertjes heeft opgevangen. Inmiddels is Rob ook thuis gekomen van zijn werk (hij werkt niet heel dichtbij huis en tijdens een dienst weggaan, heeft voor hem heel wat voeten in aarde) en hoort het allemaal aan. Ik merk dat ik echt op ben en nadat iedereen is vertrokken ga ik met 2 paracetamol naar bed.

Na het weekend ga ik naar mijn eigen tandarts en krijg daar nog een extra kaakfoto om te zien of er verder niets beschadigd is. Dit blijkt niet het geval te zijn. Maar alles is zo vreselijk dik en opgezwollen en mijn tanden hebben zo’n klap gehad dat ik alleen zachte dingen mag eten in hapklare stukjes. Iets afbijten is uit den boze! Mijn gebit heeft rust nodig. En ik ook.  Mijn hoofd is echt “geschud”. Hoofdpijn, concentratieproblemen, misselijkheid, ik voel me echt heel beroerd.

Ik ben 2 weken thuis van mijn werk en ga daarna weer langzaam opbouwen met halve dagen ‘aanwezig zijn’. Op mijn verzoek ga ik naar de bedrijfsarts. Ik weet niet hoe ik dit aan moet pakken en wat verstandig is. In overleg met haar maken we een plan hoe ik weer aan het werk kan. Halve dagen, regelmatige pauzes van het beeldscherm nemen. Ik merk dat mijn concentratievermogen echt verminderd is.

Eind juni/begin juli ben ik weer 24 uur aan het werk bij het ziekenhuis. Maar met aanpassingen. En die aanpassingen zijn er nu nog steeds. De ene dag merk ik er meer van dan de andere dag. Maar lange uren achter een computer eisen hun tol, vooral ’s avonds uit zich dat in hoofdpijn en nekpijn. Zo’n hersenschudding is niet niks. Volgens de bedrijfsarts kan ik er ook voor altijd last van houden. En nu, ruim een jaar later merk ik dat inderdaad. Niet elke dag, zelfs niet elke week, maar soms heb ik een dag fikse hoofdpijn dat paracetamol niets doet en ik echt weg moet van mijn computer. Het zou zomaar kunnen dat dit voor altijd zo blijft.  En dat is dan maar hoe het is.

En voor wat betreft mijn gebit…. Eind november 2019 ben ik bij een implantoloog geweest en is er een implantaat geplaatst. Deze wond moest 3 maanden genezen voor ik groen licht kreeg voor mijn kroon. Eindelijk! Binnen een jaar na het ongeval zou mijn gebit weer compleet zijn. Dacht ik. Maar helaas gooide corona roet in het eten. De dag voor de afspraak van het aanmeten van mijn kroon, werd deze afgezegd. ☹ Balen. Gelukkig heb ik een hele lieve tandarts en assistente dus zodra ze weer aan het werk mochten, werd ik gebeld voor een afspraak. Tijdens die afspraak wordt de mal gemaakt voor mijn nieuwe kies en vandaag was de dag dat deze kroon geplaatst werd! Vanmorgen om half 9 mocht ik al in de stoel plaatsnemen. En ik ben nog nooit zo blij geweest om bij de tandarts te zijn! M’n kroon is prachtig. Het is nog wel even wennen dat dat gat na een jaar weer is opgevuld, de omringende kiezen moeten ook nog wennen aan de tegendruk die er nu weer is, maar dat went snel zegt de tandarts.

Het afgelopen jaar was pittig. Voluit lachen deed ik niet meer. En foto’s van rechts… liever niet! Ik had het gevoel dat iedereen dat gat kon zien. En daar schaamde ik me voor. En nee, je ziet/zag dat gat amper, maar toch voelde het zo. Dus vanaf vandaag kan ik weer voluit, breeduit lachen! En toen de kies vanmorgen zat, moest ik toch even een traantje wegpinken. Want, zo merkte mijn tandarts op “het voelt als een afsluiting van mijn ongeluk” en zo is het! Door dit ongeluk ben ik ook meer gaan nadenken. Over het leven. Over hoe ik dat wil inrichten. En dat ik een andere kant op wil met mijn werk. Zo is Variëtta ook ontstaan. You only have one life! Live it to the fullest.

Nog wat mooie anekdotes:

• Ik zit op het toilet in de badkamer. Mila komt erbij zitten op de badrand. Ze vond het te lang duren schijnbaar en is bang dat ik weer ga vallen. Inmiddels is ze deze angst wel weer kwijt, maar dat heeft echt wel een maand of 3 geduurd. Best heftig dat je als 11 jarige denkt dat je mama een hartaanval krijgt.
• M’n collega Mirjam vroeg wat ik aan het kanen was toen ik viel. Ze dacht aan een dikke vette Magnum ofzo die overdwars belandde. Hoe ironisch dat het een vega balletje was. Almost killed by veggies, wat nou vegetariër zijn is gezond? 😉

Het is een heel verhaal geworden. En ik heb getwijfeld of ik het ging plaatsen op mijn blog. Maar dit is ook Riëtta. Dus heb je het tot hier gered, dankjewel voor het lezen! Het schrijven was voor mij bijna therapeutisch en het lucht op!